Από τα παλιότερα χωριά της Λήμνου . Πήρε το όνομά του από ένα βυζαντινό ναύαρχο, απεσταλμένο του Αλέξιου Κομνηνού, για να βοηθήσει στου πολέμους με τους ‘Αραβες.

Το 1918 το χωριό συγκρότησε αυτόνομη κοινότητα, στην οποία από το 1981 καταγράφονται ως ξεχωριστοί οικισμοί ο Άγιος Ιωάννης και η Γάλη (41 άτομα).
Ο Άγιος Ιωάννης με την αμμώδη παραλία και τα παράξενα βράχια -τα Μετέωρα του Κάσπακα- παρουσιάζει έντονη τουριστική ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια. Λειτουργούν ταβέρνες κι ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στο λοφίσκο “Πολιόχνη”, κοντά στον Αϊ-Γιάννη, έχει εντοπιστεί προϊστορική θέση. Ως θέση με αρχαιολογικό ενδιαφέρον είχε υποδείξει την περιοχή ο παπα-Αγγελής Μιχέλης ήδη από το 1934. Έγραφε τότε:
Ο Κάσπακας δεν υστερεί από αρχαιολογική άποψη… Βυζαντινά δε ο «Πύργος» και η «Πολίχνη», κειμένη άνωθεν της θέσεως «Πηγάδα».

Παρατηρούμε, πως η περιοχή τότε λεγόταν “Πολίχνη” κι όχι Πολιόχνη όπως αποκαλείται σήμερα, σε απομίμηση προφανώς της γνωστής προϊστορικής Πολιόχνης των Καμινίων. Παρόμοιο φαινόμενο συνέβη και με το λόφο και οικισμό Πολιόχνη του Λιβαδοχωρίου. Στα χρόνια του μεσοπολέμου το χωριό παρουσίασε σημαντική ανάπτυξη κι ο πληθυσμός του αυξήθηκε από 820 κατοίκους το 1920, σε 950 το 1940 και 966 το 1951, χρονιά που ήταν το τέταρτο χωριό του νησιού σε πληθυσμό.

Αν και επλήγη από τη μετανάστευση, έχει συγκρατήσει έναν πληθυσμό 900 ατόμων μέχρι σήμερα, ενώ διατηρεί τριθέσιο σχολείο από το 1930.
Οι κάτοικοι, εκτός από τις αγροτικές εργασίες, είναι περίφημοι οικοδόμοι. Από τα προϊόντα του χωριού ξεχωρίζουν τα αμύγδαλα (προπολεμικά 10.000 οκάδες), το μέλι και ιδίως τα σύκα (προπολεμικά 8.000 οκάδες), τα οποία το 1930 βραβεύθηκαν με χρυσό μετάλλιο στην Α΄ Πανελλήνια Γεωργική Έκθεση του Ζαππείου για τον ιδιαίτερο τρόπο παρασκευής τους. Τελευταία, ιδρύθηκε το οινοποιείο των Ι. Σαββόγλου – Π. Τσιβόλα.